About

‘..’ (iki nokta)nın bendeki hikayesiyle başlamak istiyorum öncelikle. Lise zamanları ve o zamanlar MSN Messenger üzerinden bir iletişim trendi vardı. Şu anki sosyal medya şirketleri henüz kurulmamış. Ben de insanları dinlemeyi seven bir tipim. Ama bir şeyler anlatmayı ondan daha çok seviyorum. Zamanımın bol olduğunu düşündüğüm o zamanlarda, MSN üzerinden bir çok arkadaşla bir çok konuda sohbet ediyor; biraz dinliyor bolca yazıyorum. Yazışmalarımın sonuna da noktadan daha çok ‘..’ (iki nokta) koyuyorum. Hatta diğer noktalama işaretlerinin sonrasında da iki nokta kullanmaya devam ediyorum.

Ve fark ettim ki, bu iki noktalar, en çok, kafamda bitiremediğim cümlelerin sonunda varlardı. Ne bitmeyi başarabilmiş ne de devamı olabileceğini düşündüğüm cümlelerde. ‘Arada kalmışlık’ hissinin bir sembolüydü sanki o iki nokta.

Üniversite zamanına geldiğimde, yine arkadaş arasındaki dijital yazışmalarda varlığını gösterdiği için bu iki nokta, bileğime bunların dövmesini yaptırmaya karar verdim ve o dakikadan itibaren görsel kimliğimin bir parçası haline geldi.
Bu anlattığım kısa hikaye iki noktanın var oluş hikayesi olmasının yanında, bugünkü üretimlerimin nedenselliğine dair de bir ipucu aslında:

Ben sanatçılığın doğuştan değil, yaşarken oluştuğunu, olgunlaştığını ve hiç bir sanat eğitiminin bir kişiyi sanata yaklaştırmaya gücünün yetmeyeceğini düşünen biriyim; eğer yaşarken sanatın hafif bir kokusu bile büyülememişse bir insanı. Bana geri dönecek olursak; kendimi bilmiyorken bile resimle iç içe büyüyen, resim yoksa heykel yapmaya çalışan, o yoksa yazı yazan, o da yoksa alet edevatla nesne üreten, oyuncakla dünyalar yaratan ve bunları kendi kendine, kendi için yapan bir çocukluğun sonunda, kendimi yeni bir yolun üzerinde buldum. Bu sitede görüyor olduklarınız o yoldan toplayabildiklerim.

Arada kalmışlıktan bahsettim. Bazı şeyler sanat olsun, iyi olsun, güzel olsun diye değildir; gerçekten öyle olması gerektiği için varlardır ve bunu bilebilmek, kavrayabilmek için önce ölmek gerekir. Neyse ki binlerce yıldır bir şeyleri arşivleyebiliyoruz da bilebilmek için herkesin ölmesi gerekmiyor.

Arada kalmışlık demiştim. Bir şeyler anlatmayı sevmemin de bir iz düşümü olarak 2011’den 2023’e kadar resim eğitimi vermiştim. Çocukken okuyup ezberlediğim hikaye kitaplarını da koca koca insanlara anlatırdım sıkılmadan, kim sıkılırdı umursamadan. Ansiklopedideki bilgiyi ezberler, şu konuyu anlatacaksın diyen hocayı verdiği ödevden soğuturdum. Ders verirken de, resim yapmanın o kadar eğlenceli bir şey olmadığını gösterip birçok öğrencimi resimden soğutmuşluğum vardır. İşi biraz ciddiye almanın kimseye bir zararı olacağını düşünmüyorum; eğlenecek yeterince şey olduğunu, eğitim alanının bir lunaparka dönüşmesinin gerekmediğini düşünüyorum.

Evet arada kalmışlık.. Bir karanlığın içinde, gördüğün o ufacık aydınlığın güzel bir kedinin gözü mü, yoksa seni aslında başka bir karanlığa çekmeye çalışan ‘parlak insanlar’ mı olduğunu düşünürken kedi kaçar gider. Sonra sen yine karanlığın içinde yürümeye devam edersin.

Doğru, arada kalmıştık. Ben 1990 yılında İstanbul’da doğdum. 2011’de mühendis olmaktan son anda vazgeçip, yetenekle de giriliyormuş diye öğrenince sanat okuluna girdim. 2015’te mezun oldum. O tarihten beri de kendi atölyemde, multi-disipliner yapıda üretimlerim devam ediyor. Sonradan ne üretirim, nasıl üretirim, kafam nerelere kayar bilmiyorum. Ama içimde susmayan bir çocuk var bunu biliyorum. Bunu ben biliyorum, sen bilemezsin; zihnini bu konuda yorma diye açıklıyorum. Bir makine değilim. Özellikle günümüzde, çöp üretmek yerine üretmemenin daha değerli olduğunu düşünen biriyim. Bir çeşit tembellikten bahsetmiyorum. Aynı şeyden, aynı şeyin laciverdinden defalarca üretmeyi doğal bulmuyorum. O yüzden kendi kendime, ne istersem onu yapıyorum.

Sevgiler..

I would like to start with the story of ‘..’ (umlaut) for me. It was the times of high school and there was a widespread trend of communication on MSN Messenger. The current social media companies were not yet established. I’m the type of person who likes to listen others. But I like to tell somethings more than that. In those times when I thought I had plenty of time, I chatted with many friends on MSN about many subjects: I listened a bit and wrote a lot. At the end of my texts, I put ‘..’ ( umlaut) more than the dot. I’d even continue to use umlaut after other punctuation marks.

And I noticed that these umlaut were mostly present at the end of sentences that I could not finish in my mind. In sentences that neither managed to end, nor that I thought could continue. It was like those umlaut were a symbol of the feeling of stuck-in-between.

When I attended university, these umlaut showed up again in texts between friends, so I decided to get this mark tattooed on my wrist. And from then on they became a part of my visual ID. This short story is not only the story of the existence of the umlaut, but it is actually a clue to the causality of my works today:

I am a person who thinks that being an artist is not something you are born with, but something that is formed and matured while living. And that no amount of art education can bring a person closer to art, if a faint hint of art does not mesmerise a person during alive. If we talk about me; I found myself on a new path at the end of a childhood that grew up with painting even when I didn’t know myself, trying to sculpt if there was no painting, writing if there was anything else, making objects with tools, creating worlds with toys, and doing these things by myself, for myself. That you see on this website is what I was able to pick up from that path.

I talked about stuckin-betweenness. Some things don’t exist because they are art, they are good or they are beautiful; they exist because they are meant to be so, and you have to die before you can know it, before you can comprehend it. Fortunately, we have been able to archive things for thousands of years, so noone has to die to know.

I said stuckin-betweenness. I had been teaching painting between 2011 and 2023 as a reflection of joy in expressing something. When I was a child, I used to tell adult people the story books I read and memorized without getting bored. I didn’t care who was bored. I would memorize the information in the encyclopedias and I would make the teacher regret who dictated me to explain a topic. Also while teaching, I have dismissed many of my students from painting by showing them that painting is not that much fun. I don’t think it would hurt anyone to take things a little bit more serious. I think that there is much to fun, there is no need the education field to turn into an amusement park.

Yes, stuckin-betweenness… In the darkness, while you are wondering whether that little spot of light you see is the eye of a beautiful cat or the ‘fullbright people’ trying to take you into another darkness, the cat runs away. Then you continue walking into the darkness again.

That’s right, we were stuck-in-between. In 1990, I was born in Istanbul. In 2011,
I gave up being an engineer at the very last moment and attended to art school when I found out that there is some schools accepting skills. I graduated in 2015. Since then, I have been working in my own studio within a multi-disciplinary way. I don’t know what I will produce later, how I will produce, where my mind will wonder. But I know that there is a child inside me that won’t be silent. I know this, you don’t: I’m explaining it to you, so you don’t have to worry your mind about it. I’m not a machine. I’m a person who thinks, especially nowadays, it’s more valuable not to produce than to produce garbage. I’m not talking about some kind of laziness. I don’t consider it is natural to produce the same thing with different wrapper. So I just do what I want to do.

with love..